บทที่ 1
"ถอยออกไปน่า ไม่ต้องมายุ่ง!!"
เจ้าของน้ำเสียงทุ้ม ดุ ก่อนปัดมือนุ่มๆ ที่กำลังจะเอื้อมมาปัดปรอยผมดกหนาให้พ้นจากหน้าผากเพื่อจะดูแผลที่มีเลือดไหลซิบๆ
"แต่ว่าคุณมีบาดแผลนะ"
เสียงใสเถียงกลับมาอ่อนๆ กลัวๆ แต่ก็แฝงความเป็นห่วง
"เล็กกระจิ๋วเดียว..ไกลหัวใจไม่ตายหรอก!"
เสียงทุ้มจัดยังจะดุและหงุดหงิด
"ถ้าแผลสกปรกมันก็อาจจะติดเชื้อ"
เสียงชักแข็งและมุ่งมั่นเพิ่มขึ้น เริ่มจะโมโหเขาขึ้นมาบ้างแล้ว
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าแผลนั่น.. มันไม่ได้เกิดขึ้นได้เพราะตอนที่หล่อนซุ่มซ่ามเดินลื่นไถลจากเนินเขาแล้วชายหนุ่มจอมดุคนนี้คว้าตัวเอาไว้ แล้วต้องกลิ้ง..ตกลงมาด้วยกัน แต่ระหว่างที่ต้องนั่งรอคนนำทางที่กำลังไปตามคนมาช่วย เนื่องจากทั้งคู่นั้นไถลลงมาค่อนข้างลึกและสูงชัน แล้วก็ระหว่างที่ไถลกลิ้งกันลงมา ศีรษะเขาก็คงจะไปโขลกโดนหินหรือกิ่งไม้ก็สุดรู้
ในขณะที่หล่อนนี่แทบจะไม่มีร่องรอยขูดขีดใดๆ เพราะดูท่าว่าผู้ชายคนนี้ได้โอบประคองปกป้องกันไว้ให้แล้วทั้งหมด
แต่มันเป็นเรื่องแย่ไปกว่านั้น เพราะหล่อนกับเขาก่อนหน้าที่จะไถลตกเขากันมานี้ ก็เพราะทั้งคณะกำลังจะหนีพายุที่กำลังก่อเค้ามาให้เห็นแบบไม่มีปี่ขลุ่ย แล้วพอกลิ้งขลุกๆ กันลงมา คนนำทางที่ค่อนข้างมีอายุก็ไม่สามารถปีนลงมาช่วยได้ไหว กอรปกับลมฝนพายุที่กำลังก่อตัว ลุงคนนำทางจึงแนะนำให้ทั้งคู่หาที่หลบฝนไปพลางๆ กันก่อน
โชคดีอยู่ล่ะที่เกาะนี้มักจะมีชาวประมงเคยมาติดเกาะกันบ่อยๆ ก็เลยทำกระท่อมชั่วคราวทิ้งไว้หลายจุด ใกล้ๆ กันนั้นก็มีอยู่หลังหนึ่ง ทั้งคู่เลยจึงพอจะมีที่ให้พักหลบภัยไม่ต้องไปเสี่ยงแอบในถ้ำร่วมกันกับบรรดาคุณตะขาบคุณงูหรือคุณสัตว์มีพิษทั้งหลายนั่น
"งี่เง่าชะมัด! เอ้า!! อยากจะทำอะไรก็ทำ!!"
บอกพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปให้แก่เจ้าของใบหน้าหวานแฉล้ม หลังจากหันไปแล้วก็สบสายตาคนที่ยังนั่งคุกเข่า จ้องมองเขาตาขุ่นแต่กลับมีรอยวาวน้ำตาส่องประกายฝ่าความสลัวของกระท่อมร้างมาให้เห็น
บ้าชะมัด!! ผู้หญิงนี่มันโคตรงอแงเหมือนกันหมดทุกคนอย่างนี้หรือเปล่าวะ!!
แล้วก็นะ!! บทจะอยากได้อะไร จะทำอะไรก็จะเอาให้ได้ดั่งใจ แล้วพอเราไม่ยอมให้แม่คุณก็จะต้องบีบน้ำตามาเป็นอาวุธทุกทีเลยสิน่า!!
สบถฉุนเฉียวอยู่คนเดียวในใจ
มิรินดาหลบตาคมคนขี้หงุดหงิด แต่มือนุ่มอุ่นเบาก็ยังทำหน้าที่ได้คล่องแคล่ว ใช้ชายแขนเสื้อที่ตนฉีกเตรียมไว้..ชะโงกไปรองน้ำฝนบิดหมาดๆ มาทำความสะอาดแผลให้เขาก่อนจะฉีกอีกผืนออกมายาวๆ เพื่อจะพันศีรษะให้
ปัดปรอยผมดกดำหนาที่ตกมาระขวางก็ชะงักกึก .. สงสัย ..
"คุณไปได้แผลเป็นนี้มาจากไหนคะ?"
"โดนผู้หญิงตีกบาลมา"
เขาตอบไม่หยี่หระ แต่ทว่าทำไมหัวใจคนฟังมันกระตุก .. ร้อนวาบ
"โอ้ย!! เบาๆ สิ ผมเจ็บนะ!! คุณนี่หน้าตาหวานๆ นิสัยเงียบๆ เรียบร้อยๆ แต่ทำไมมือหนักชะมัด!"
อุทานเมื่อหล่อนกระตุกผูกปมให้ซะจนแน่น
"เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอกค่ะ ขนาดโดนผู้หญิงตีมากบาลเกือบจะแยกคุณยังรอดมาได้เลย" เสียงเย็น
"อะไร? คุณโกรธอะไรผมหรือเปล่านี่?" เขางง
"หน้าตาฉันดูเหมือนโกรธคุณด้วยหรือ?" คนถามหน้าหวานทำหน้าเฉยตาเฉย ก่อนจะยึดตัวปัดไม้ปัดมือมองซ้ายมองขวาเหมือนเตรียมมองหามุมซุกตัวเพื่อหนีความหนาวของไอฝนไอลม
แต่หากพอจะนึกอะไรขึ้นได้ก็ปีนลงจากแคร่แคบๆ ที่ทั้งคู่ใช้เป็นที่นั่งทำแผลเมื่อครู่ เดินไปสำรวจจนพบไหดินปั้นมือที่วางไว้ใกล้โอ่งมังกรใบเล็กๆ แล้วตาวาว เงยมาบอกเขาที่กำลังเฝ้ามองกิริยาหล่อนอย่างสนใจ
"ค่ำนี้เราไม่อดตายแล้วล่ะค่ะ"
ยิ้มดีใจล้วงมือลงไปในไหที่ปิดฝากันมดกันแมลงไว้สนิทมิดชิด
"เจ้าของกระท่อมเขาใจดีมีข้าวสาร หมึกแห้งกับปลาแห้ง เกลือ น้ำตาล พริกคั่วทิ้งไว้ให้เราด้วยค่ะ"
"ดีใจทำไม .. คุณก่อไฟทำเป็นด้วยหรือ?"
เขาพยักเพยิกหน้าไปทางเตาอั้งโล่ที่ไว้ใช้ได้แค่ก่อฟืนเท่านั้นให้หล่อนดู
"แล้วคุณก่อไม่เป็นหรือ?" ถามตาแป๋ว
"เหอะ!!" อัคนีทำเสียงดูถูกขึ้นจมูก
"ทำเป็นที่ไหนล่ะ!!" กะจะพูดแกล้งให้อีกฝ่ายใจเสียเล่นว่าคงต้องอดข้าวเย็น
ทำไมเขาจะก่อไฟไม่เป็นซะล่ะ? เพราะเวลาว่างๆ ของเขาคือการไปปีนเขานอนแคมป์อยู่แล้วนี่นา แต่ว่าเขารู้ดีว่ามิรินดาน่าจะไม่รู้เรื่องนี้ ก็เลยอยากจะแกล้งอำหญิงสาวเล่นๆ เพราะเขาสามารถหุงข้าวปรุงอาหารให้หล่อนกินได้สบายๆ อยู่แล้วละ
"คุณไม่เคยไปเข้าค่ายลูกเสือหรือคะ?" หญิงสาวถามกลับมาด้วยหางตาขุ่นๆ ตีความไปเป็นว่าเขากำลังสบประมาทหล่อนที่จะก่อไฟทำกับข้าวกินเองไม่ได้
"ที่ฝรั่งเศสเราเขาก็มีกิจกรรมให้เด็กไปเข้าค่าย สนุกดีด้วย ที่เมืองไทยก็น่าจะยังมีหลักสูตรสอน ถ้าคุณจะไม่เกเรมัวแต่ทำนักเลงไปวันๆ ก็น่าจะได้เข้ากับเขาบ้างสักค่ายนะคะ"
จิกกัดเขาไปในตัว
แล้วก็ได้ยินคนเสียงทุ้มหัวเราะออกมา..หึหึ
"ผมก็ได้ไปฝึก ร.ด. กับเขาเหมือนกันนั่นแหละน่า ส่วนข่ายอาสาสมัครผมก็ไปอยู่นะ"
ตวัดหางตาไปมองเขาแบบขุ่นๆ อีกทีก่อนจะเริ่มลงมือก่อเตา ในขณะที่คนบาดเจ็บ 'ไกลหัวใจ' จะโขยกเขยก ค่อยๆ ทรงตัวลุกขึ้นเหมือนจะเจ็บระบมร่างกายอยู่หลายแห่ง
ไม่กล้าหันไปมองเขาตรงๆ แต่ก็สามารถแอบจับความเคลื่อนไหวของเขาได้ไม่ยาก เพราะกระท่อมนี้มันเล็กจะตายไปนี่นา
การที่เขาจำเป็นต้องเอื้อมมือหาที่ยึดก่อนจะยืนขึ้นได้ น่าจะบ่งบอกว่าอาการเขาน่าจะบาดเจ็บมากกว่าที่ปลายคิ้วแล้วแน่ๆ
หล่อนนี้ก็แย่จัง!! คิดได้ไงว่าเขาจะไม่เจ็บร่างราวโดนม้าเหยียบ
กลิ้งตกเขามา ร่างไม่กระทบกระแทกอะไรเลยนี่ก็คงจะมีแต่ในการ์ตูนตลกแล้วล่ะ
แต่แม้จะรู้อย่างนี้ก็ยังไม่กล้าปริปากถาม
ขนาดแค่จะขอทำแผล..เขาก็ยังจะทำหวงตัว ยังไม่อยากจะให้หล่อนเข้าใกล้เลยนี่
ดี!! .. ปล่อยให้เจ็บซะให้ตายๆ ไปเลย!
ง่วนหุงข้าวต้มหน้าตาแขละๆ กับปิ้งหมึกกระดำกระด่างพอระวังไม่ให้ไหม้มาได้ เงยหน้ามาก็เห็นเขานอนตะแคงกอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายตนอยู่ตรงส่วนยกพื้นที่ปูด้วยไม้กะดานยาว ๆ ไว้เพียงไม่กี่แผ่น ที่เหมือนทำไว้ใช้เป็นเพียงแคร่ปูนอนให้พ้นพื้นดินขึ้นมาเท่านั้น
แล้วท่าทางแบบนั้นมันก็ช่างจะดูผิดวิสัยผู้ชายที่มีลักษณะแข็งแกร่งมีพลังอย่างเขาจัง?
อดสงสัยไว้ได้ไม่ไหวจึงได้ย่องเบาๆ เข้าไปลองเอามือแตะหน้าผาก
เอ้า! นั่นไง!! .. มีไข้จริงๆ ด้วย
พอปลุกเขาให้ลุกขึ้นมากินข้าวในขณะที่ตนเองก็เที่ยวค้นกระท่อมกุกกักๆ
เผื่อว่าจะมียาลดไข้หรืออะไรติดไว้บ้าง แต่ก็หมดหวังเพราะหาไม่เจออะไรเลยสักอย่าง
"คุณหาอะไร? ทำไมไม่มาทานข้าวด้วยกันล่ะ?" เขาสงสัยเมื่อเห็นหล่อนเดินวุ่นวาย ค้นกระท่อมเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง
"ยาลดไข้ หรือไม่ก็ยาหม่อง หรือครีมทาแก้ปวดอะไรนี่ .. เจ้าของกระท่อมเค้าน่าจะมีติดไว้บ้างนะคะ"
โอดครวญในตอนที่หันมามองเขา ราวจะขัดใจในสถานะการณ์
"ไม่เอาน่านี่กระท่อมชาวประมงนะครับ ไม่ใช่ซุปเปอมาร์เก๊ต ถึงได้จะมีทุกสิ่งที่อยากได้ไปซะทุกอย่าง" แกล้งพูดแหย่แต่คนฟังกลับเคือง
"แหม!! อยากให้เป็นซุปเปอมาร์เก๊ตจังค่ะ จะได้มีพลาสเตอร์ร้อนอันใหญ่เอาไว้มาแปะปิดปากคุณเนี้ย!!"
ก็อุตส่าห์เป็นห่วงเขาอยู่นี่ .. แล้วดูสิ! .. จะยังจะมาทำปากดีแขวะใส่หล่อนอยู่ได้
"มาทานข้าวเถอะ" คนจอมดุพยักหน้าเรียก
มิรินดายอมขยับกลับไปนั่งพับเพียบกับพื้นแคร่
"แขนผมเจ็บ ฉีกไอ้เจ้าเหนียวๆ นี่ได้ไม่ถนัด คุณช่วยจัดการมันให้ผมหน่อยสิ"
"หือ? ตรงไหน" หล่อนชะเง้อดูแขนล่ำ คิ้วผูกยุ่ง
"มันเคล็ด" เขาถลกแขนเสื้อ .. มีรอยม่วงๆ คล้ำๆ หล่อนก็หน้าเหยเกแล้วก็จึงก้มหน้าจัดแจงฉีกหมึกปิ้งให้เป็นชิ้นเล็กใส่ถ้วยข้าวต้มให้คนเจ็บ
ไม่ได้ยินคำขอบคุณจากเขาเลยสักคำ .. คนอะไรกันนี่
ขี้เก๊ก!! แล้วก็เย็นชาชะมัดเลย!!
"ผมอยากได้เกลือ" เขาสั่งซะอีก
"เอามาทำไมคะ?"
"ข้าวต้มโรยเกลือหน่อยๆ อร่อยดี"
"หมึกนี่ไม่เค็มหรือ?" หล่อนตาโต
"เค็ม แต่อยากได้รสเข้มๆ เพิ่ม .. ผมชอบกินรสจัด .. ไปน่า .. คุณไปหยิบโรยมาให้ผมหน่อยสิ" สั่งพร้อมยื่นถ้วยให้หน้าตาเฉย
อ่อ!! ชอบรสจัดจ้าน ...
ผู้หญิงก็ต้องผู้หญิงจัดจ้าน .. อย่างคนที่เขาหามาควงด้วยบ่อยๆ ใช่ไหม?
อ้าว? .. แล้วทำไมหล่อนต้องน้อยใจอะไรด้วยเล่านี่?
ขยับลุกไปทำตาม แต่ตอนกลับมายื่นให้เขาดันไม่กล้าสบสายตาคนหน้าคมเข้มที่เงยหน้ามามองตรงๆ เพราะจู่ๆ หล่อนดันรู้สึก คิดไปคนเดียวอยู่กระมังว่ากิริยาที่เขากับหล่อนทำกันอยู่นี่ แลๆ แล้วก็ดันมีบรรยากาศคล้ายๆ คู่สามีภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่กำลังนั่งกินข้าวกินปลาอยู่กันในกระท่อมน้อยหลังจ้อยของทั้งคู่กันอยู่เลยเชียวสิ!
นี่ถ้าหล่อนสวมผ้าถุง แล้วเขามีผ้าขาวม้าพาดคอไว้เป็นพร็อพละครอีกสักหน่อยล่ะก็ ... ใช่เลย
บ้าสิ!! ก็เขาบอกอยู่เมื่อกี้ว่าเป็นคนชอบรสชาติจัดๆ
ผู้หญิงจืดๆ ชืดๆ อย่างหล่อนเขาไม่สนหรอก!!
พออิ่มเขาก็ยื่นนิ้วชี้ไปที่ขันดีบุกเล็กที่หล่อนรองน้ำฝนเย็นใสกรอกใส่กระบอกพลาสติดราคาถูกเตรียมไว้แล้วก่อนหน้า อีกคราที่วงแก้มนวลก็แดงระเรื่อขึ้นได้อีก
บ้าจริง!! ทำไมหล่อนต้องเขิน ต้องวุ่นวายใจอะไรกับเขาหนักหนานะนี่! ปกติหล่อนไม่เคยเป็นแบบนี้นะ!
หรืออาจเป็นเพราะก่อนหน้า หล่อนกับเขาไม่เคยต้องมาอยู่ใกล้ชิดกันสองต่อสองอย่างนี้เลยสักครา?
ก็น่าจะใช่
ก็ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานก่อนนี้ที่ 'ศิลา' ประธานบริษัทใหญ่จะไม่ได้มอบหมายให้หล่อนมาสำรวจพื้นที่แทน 'หัสดิน' น้องชายของเขาและแถมยังจะเป็นว่าที่คู่หมั้นที่กำลังจะตัดสินใจหมั้นหมายและแต่งงานกันในเวลาอันใกล้นี้
และนี่ .. ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อเช้าวาน
หล่อนจะไม่เจอว่า 'จัสมิน' น้องสาวคนสวยเพียงคนเดียวของหล่อนจะไม่หนีออกจากบ้านที่ฝรั่งเศสแล้วก็ดันจับพลัดจับพลูไปอยู่บนเตียงของหัสดิน จนมิรินดาต้องประกาศขอให้ทั้งคู่ตกลงแต่งงานกันเสีย
เพราะจากการที่ได้บังเอิญได้ยินน้องสาวโต้เถียงกันกับว่าที่คู่หมั้นแล้วก็แน่ใจว่า
'งานั้นมันได้ไหม้ไปจนหมดทั้งกะทะแล้วล่ะสิ!!'
ไม่งั้น .. หล่อนกับเขาก็คงจะไม่ได้ต้องมานั่งกันอยู่ตรงนี้หรอกกระมัง?
บทที่ 2
และอย่างที่ตนเองก็พิศวงใจในถึงที่สุดเมื่อเพิ่งมา รู้ว่า .. ทำไมจึงได้รู้สึกโล่งใจนักนะที่จะไม่ต้องแต่งงานกับหัสดินอีกต่อไป?
ก็ยังไม่อาจสามารถหาได้ถึงคำตอบ .. พอกลับเข้าบริษัทจึงนึกขึ้นได้ว่าเพราะหัสดินโดดประชุมเมื่อวาน หล่อนที่เป็นกึ่งผู้ช่วยกึ่งเลขาฯคู่กับเกวลินเพื่อนสนิท แต่ศิลานั้นตัดสินใจมอบหมายให้หล่อนมาสำรวจพื้นที่..ที่คิดจะสร้างโรงแรมแห่งใหม่อีกแห่งกับอัคนีซะนี่
ทั้งๆ ที่ปกติหล่อนก็กลัวผู้ชายคนนี้มากๆ เลยนะ
เวลาเจอกันหรือต้องเดินผ่าน หล่อนก็มักไม่ค่อยจะกล้าสบตาคู่ดุๆ ของเขามากมายนักหรอก เผลอๆ ก็จะไปยืนแอบเขาอยู่ข้างหลังหัสดินซะด้วยซ้ำ เวลาที่ต้องเผอิญเผชิญหน้ากับเขาในที่ทำงานน่ะ
คนอะไร .. ตัวก็สูงใหญ่ ผิวก็คล้ำดำทะมึน ตาก็ดุ ท่าทางก็นักเลง ... น่ากลัวจะตายไปละ!!
กลางดึก มิรินดาจำต้องตื่นขึ้นมาซุกตัวขยุกขยิกเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ .. เหลือบตาไปมองยังมุมอีกด้านที่ผู้ร่วมชะตากรรมที่หล่อนต้องย่องแอบเอาผ้าห่มไปห่มไว้ให้เขา เพราะเบื้องต้นอัคนีไม่ยอมรับผ้าห่มผืนบางๆ ที่มีติดกระท่อมอยู่เพียงผืนเดียว เขาว่าหล่อนตัวเล็กทนอากาศเย็นไม่ไหวเดี๋ยวจะได้แข็งตายไปประไร
มิรินดาจำต้องแกล้งยอมรับมันไว้แล้วพอแน่ใจว่าเขาหลับไปแล้วเพราะพิษไข้จึงได้แอบมาคลุมให้แทน
พอสายตาปรับเข้ากับความมืดภายใน ก็ก้มดูใต้แคร่ที่ตนลากเตาอังโล่มาสุ่มไฟไว้เพื่อให้ไออุ่น
มันคงมอดไปนานแล้ว และเพราะฟืนที่มีค่อนข้างจำกัด ฝนตกคงไม่มีฟืนให้หามาเติมได้อีกในคืนนี้
เขยิบคลานเข่าเข้าไปชะโงกดูเขา
ร่างใหญ่โตนอนตัวสั่นเทาจนพื้นแคร่แคบๆ นี้ยังแทบจะสะเทือนเพื่อปลุกหล่อนขึ้นมา ..ร่วมรับชะตากับความหนาว
ร่างสั่น แต่เหงื่อกลับชุ่มหน้า
มิรินดากัดริมฝีปาก ความกังวลใจมีมากว่าเขาจะเป็นไข้ป่า โรคภัยสมัยนี้ไว้ใจอะไรไม่ได้เลย มีแต่จะทวีความรุนแรงขึ้นมากในแต่ละโรคแล้วเสียด้วย
แล้วจะเอาไงดี?
"หนาว" มีเสียงพึมพำ หญิงสาวต้องตะแคงหูฟังหากก็ยังแทบจะจับใจความอะไรไม่ได้
"ออกไปยัยจุ้น!!"
เอ๊ะ?! .. ไล่ใครหว่า?
"อันตราย! ยัยซุ่มซ่าม!!"
เอ๊า! เขาว่าใครกันล่ะนี่?
ก็คงเพ้อเพราะพิษไข้ซะละมัง!!?
ปีนลงจากแคร่ไปรินน้ำจากกระบอกใส่เศษผ้าที่ก่อนหน้าใช้เช็ดแผลที่ศีรษะเขานั่นล่ะ
พยายามเช็ดเหงื่อไล่ความร้อนจากพิษไข้ให้ออกไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ชายหนุ่มยังคงพึมพำเพ้อมาอีก 2-3 ประโยคที่น่าจะเกี่ยวกับธุรกิจของเขา
นั่งเช็ดตัวคนตัวยักษ์น่ากลัวก็ชอบจะสะบัดปัดมือหล่อนทิ้งเหมือนรำคาญจนหญิงสาวเริ่มหงุดหงิด
ขนาดไม่รู้สึกตัวอย่างนี้ก็ยังจะไม่อยากให้หล่อนมาเข้าใกล้เขาได้เลยหรือ?
ผู้ชายบ้า! .. อิตามาเฟียทุเรศ!!
หากเป็นปกติธรรมดาๆ ใครเขาจะอยากเข้าใกล้คุณกันล่ะ! ฉันเองก็ไม่ใช่สาวในสเป๊คที่คุณอยากควงหรอก!! ใช่ไหมล่ะ!!
"หนาว" เขาพึมพำตัวสั่นงันงก แต่เหงื่อกลับซึมที่ปลายจมูกขึ้นมาได้อีก
มิรินดาละล้าลัง ชะโงกมองก็ไม่รู้จะช่วยเขาได้อย่างไร จนคนป่วยเริ่มมีอาการดิ้นรนปัดผ้าห่มทิ้งทั้งๆ ที่ปากครางระรัวอยู่ว่า .. หนาว ๆ
อาการเขาน่ากลัวเกินไป หล่อนเองเหมือนเคยจะได้ยินว่าคนไข้บางรายที่เข้าข่ายเพ้อมากๆ หากไข้ไม่ลดก็อาจจะมีอาการช๊อคตามมา และหากถ้าถึงขั้นนั้นคงจะยิ่งอันตรายกว่ามาก
เอาไงดี .. มีโทรศัพท์แต่โทรขอความช่วยเหลือใครก็ไม่ได้ จะค้นหาข้อมูลวิธีการดูแลคนไข้ผ่านมือถือนั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย
พยายามหาอะไรที่พอจะให้ไออุ่นเขาได้ก็ไม่มีสักอย่าง ... นอกจาก ..
ก้มมองดูตัวเอง
บ้า!! ไม่เอาอ่ะ!!
นั่งมองเขานอนดิ้นปัด ฟาดแขนฟาดขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่แล้วจู่ๆ เขาก็ทะลึ่งตัวขึ้นพรวดจนหล่อนตกใจแทบจะกระโจนหนี
โธ่เอ้ย!! ตกใจ! .. อาการอย่างนี้อย่างกะคนโดนผีเข้า!!
คนร่างยักษ์ลุกขึ้นมานั่งโงนเงนน่ากลัวท่ามกลางความมืดทะมึนภายในกระท่อม
แล้วก็เหมือนจู่ๆ จะหมดแรง..ล้มตัวจะหงายท้อง
สัญชาตญาณทำให้ต้องรีบพุ่งตัวเพื่อจะยกมือไปโอบกันศีรษะเขาไว้ไม่ให้กระแทกพื้นลงไปแรง .. แต่ทว่าดันสู้น้ำหนักตัวเขาไม่ได้นี่สิ! ..
ผลก็คือ ..
ล้ม .. โครม!! .. ลงไปด้วยกันทั้งคู่
แต่ยังดีที่ตนได้ทันกำมือรองรับศีรษะเขาไว้ไม่งั้น .. มือบางๆ ก็คงแหลกไปแล้วนี่
ขยับตัวจะลุกขึ้น เพราะหล่อนดันล้มลงไปทับเขาไว้ทั้งตัว
แต่ไออุ่นที่คนป่วยได้รับจากร่างหล่อนนี่สิมันคงทำให้เขาพอใจ จึงยึดเกาะติดหนึบไว้แบบไม่ได้สติ
พยายามแกะเท่าไรๆ ก็ไม่หลุด
ดิ้นรนจนเหนื่อย .. ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดแน่น
หญิงสาวที่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี พอเหนื่อยหนักๆ เข้าก็เลยยอมให้เขากอด
โอ้ย!! ตายล่ะ .. หล่อนไม่ควรจะรู้สึกเช่นนี้นะ!!
มิรินดาตกใจในความรู้สึกของตนเองแล้วรีบปัดๆ เจ้าความรู้สึกบ้าๆ ที่ตนไม่รู้จักและบรรยายมันไม่ถูกนี้ออกไปให้พ้นๆ
แต่ก็ครางเมื่อเขาขยับตัวพลิกขึ้นมาทาบทับ
หล่อนกำลังติดกับดักอะไรอยู่หรือไรกันนี่!?!
สวรรค์ช่วย!! นี่หล่อนกำลังเป็นอะไร!!?
"อย่าไป!!"
เขาพึมพำ .. คนใต้ร่างขมวดคิ้วฟัง
เขาหมายถึงใคร?
ฝ่ามือร้อนๆ ผะผ่าวของเขาขยับลูบไล้เซาะซอนเข้าไปใต้ผิวเสื้อ มิรินดาตกใจจนตาโต แต่พอขยับดิ้นเขาก็ทำมือเหมือนกรงเล็บเสือขยุ้มกดแผ่นหลังหล่อนเอาไว้แน่นจนเจ็บ
"ซี้ดดดดดด … โอ้ย!! เจ็บนะ!!"
ลากเสียงครางแบบแปลกๆ
หญิงสาวชักงงว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้อย่างไรดี
อยากดิ้นนี้ … แต่ร่างกายผ่าวร้อนของเขาก็ให้ความรู้สึกดี้ดี..
ใช่!! มันดีมากๆ
โอ้ย!! ตายแล้วยัยมิริน!!
ทำไมหล่อนจึงได้คิดกับเขาเช่นนี้!!
"อย่าไปกับเขา" เสียงอู้อี้ฟังดูเหมือนอ้อนวอน
มิรินดาหยุดดิ้น ..ตัวแข็งนิ่ง.. ไม่เข้าใจว่าเสียงนั้นทำไมมันจึงมีอิทธิพลทำให้ขอบตาหล่อนร้อนผะผ่าวไปได้อย่างนี้นะ!
เขาต้องพูดถึงผู้หญิงอยู่แน่ๆ
และก็คงจะต้องรักมากเลยเชียวละ
ขนาดป่วยหนักถึงได้หลุดปากเพ้อหาแบบนี้
แต่ว่าใครล่ะ? หล่อนไม่เคยเห็นเขาควงใครเป็นตัวเป็นตนหรือควงใครได้นานพอจนสามารถเรียกว่าจะเป็น 'คู่รัก' ของเขาได้เลยสักคน
หัสดิน หรือ ศิลา .. ก็ไม่เคยพูดถึงให้ได้ยินด้วยนี่นา
ตั้งแต่รู้จักกันมา หล่อนไม่เคยได้ยินเสียงผู้ชายที่ทั้งห้าวทั้งดุคนนี้จะเคยออกปากง้องอนหรืออ้อนวอนใครให้ได้ยินมาก่อนเลยสักที
ว่าได้หรือ? … หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงของเขานี่
อารมณ์มิรินดาเปลี่ยนวูบเลยเมื่อคิดมาถึงตรงนี้
รวบรวมกำลังจะพลิกตัวผลักเขา ... หวืด!!
แต่อัคนีดันมีปฏิกิริยาทีไวมาก เหมือนเขาจะมีพื้นฐานการต่อสู้อยู่ในตัวเลยจับหล่อนตวัดกลับแล้วทุ่ม
ยังดีที่หล่อนกับเขายังนอนติดพื้นกันอยู่ .. ไม่งั้น!! หลังหล่อนคงหักไปแล้วแน่นอน แต่ขนาดนี้มันก็เล่นเอาหล่อนเจ็บจุกจนพูดไม่ออก แล้วก็ไม่สามารถขยับเมื่อตอนที่เขาล้วงมือเข้าไปใต้ชายเสื้อเพื่อค้นหาไออุ่นที่เขาต้องการ
คราวนี้คนร่างเล็กตกใจและเริ่มจะกรีดร้องเพื่อที่เรียกสติเขา
แต่!!
"ขะ .. คุ ... อุ๊ฟ!!"
ร้องได้แค่นั้น
สัญชาตญาณเสือผู้หญิงที่เจอร่างอุ่นนุ่มนิ่มคงดึงให้เขาทำอะไรลงไปแบบไม่รู้ตัวอีกแล้วสินะ
ปากหนาอุ่นร้อนซอกซอน พอมิรินดาไม่ยอมเปิดปากเขาก็บดขยี้มันจนเจ็บระบบไปหมด .. แล้วพอหญิงสาวยอมเปิดปากให้ลิ้นอุ่น เปียก ก็ฉกวูบเข้าไปรุกราน .. ไม่ยอมผ่อนปรนให้เลยเชียว
นอนตัวสั่นเทาราวลูกนกตกเปียกน้ำ
หล่อนไม่เคยโคนใครจูบมาก่อนเลยนะในชีวิต แม้แต่หัสดินที่เกือบหมั้นหมายกันแล้วก็เถอะ!
แย่แล้ว!!
หล่อนควรจะกลัว .. ควรจะรังเกียจจูบนี้มิใช่หรอกหรือ?
มันเปียก!! .. มันอุ่น!! .. มันดุดัน! .. แล้วมันก็ ....
"อืม .. อืมมมมม … อืมมมมมมม์"
จำไม่ได้หรอกว่าเสียงใครที่เป็นคนร้องคราง
เขาปล่อยปาก หากแต่ร่างหนาหนักและร้อนระอุก็ลดใบหน้า ลากไล่ริมฝีปากไปเลียไล้ซุกไซ้ใบหูแล้วขบเม้นเบาๆ แต่ทำเอาร่างเล็กตัวสั่น .. ขนลุกเกรียว
อยากจะผลักไสเขา .. อยากจะร้องห้าม แต่ราวกับร่างกายนี้มันไม่ใช่ของหล่อนอีกแล้วล่ะ!
แหงนเงยหน้าเมื่อเขาลากไล้ไปตามซอกคออุ่นๆ ขบดูดที่ไหลปลาร้า แล้วเลื่อนลามไปที่หน้าอกอวบ
มันรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนไฟรุมไปกับมือไม้หนาหนักที่หยุบหยับเคล้นคลึงแบบไม่เบามือ.. แต่น่าเพลิดเพลินนั้น
ริมฝีปากเขาผะผ่าว .. ร่างที่ทิ้งน้ำหนักเสมือนหนึ่งจะกักขังหล่อนไว้ให้เป็นเฉลยอยู่ใต้ร่างเขานี้ตลอดไป
สติมิรินดาก็กระเจิดกระเจิงไม่เหลือดีแล้วสิ!!
เสื้อผ้าบนตัวก็โดนเขาปลดทึ้งทิ้งไปอย่างขัดใจ
อากาศหนาวรอบข้างแตะจนกายสั่น แต่มันก็ช่วงแค่เดี๋ยวเดียว
"หวานมาก หอมมากเลยจ้ะ .. เมียจ๋า"
เมียเขา!! .. ใคร?
แม้จะมีคำถามในใจ แต่มันก็มัวสลัวเกินกว่าจะมามีอิทธิพลฉุดให้หลุดพ้นจากกระแสธารแห่งมนต์เสน่หา
สองมือของเขาก็ถอดเสื้อถอดกางเกงตนเองออกจนเปลือยเปล่ากันทั้งคู่แล้วในตอนนี้ อัคนีใช้มือทั้งสองข้างบีบหน้าอกอวบก่อนจะปล่อยมือออกข้างหนึ่งแล้วใช้ปากเลื่อนลงไปดูดอมไว้แทน .. สลับทำเช่นนั้นไปมาทั้งสองข้าง ก่อนจะผลักร่างหล่อนล้มนอนลงอีกครั้ง จับยกก้นกลมกลึงขึ้นก่อนก้มลงซุกเลียกลีบดอกไม้บนกายสายจนหล่อนสะดุ้งผวาตัวเฮือก
แย่แล้ว!! ไม่เอานะ!!
แอ่นตัวหนีผลักศีรษะจะให้เขาออกห่าง
หากแต่ลิ้นเปียกๆ สากๆ เลียไล้ดูดดึงราวลูกแมวที่หิวโหยไม่ยอมถอย
บทที่ 3
พอรู้สึกถึงแรงดูดดึงแรงๆ อีกครั้งจากที่ดิ้นรนๆ คนใต้ร่างก็เริ่มระทวย สุดท้ายร่างสวยสมส่วนก็..แอ่น บิดตัวอย่างสุดที่จะกั้นอารมณ์ตนเอาไว้ได้ไหว จากนั้นเสียงหวานก็ระรัวคราง .. ราวกับวิญญาณกำลังจะหลุดออกจากร่างซะให้ได้
"โฮ้ย!! โอ๊ะ!! คุ .. คุณไฟ!! อือออออห์"
จำเสียงตัวเองแทบไม่ได้ และดูไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองอีกต่อไปแล้วในวินาทีนี้
ผงกศีรษะที่หน้าตาเหยเกขึ้นมาดู แล้วต้องทิ้งตัวลงอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ไหว
ภาพจมูกที่โด่งเป็นสันสมชายของเขานั้น แทบจะจมหายไปในร่องร่าง.. สู่กลีบดอกลึกลับสุดหวงนั่นกันเลยเชียว!!
“ข่ะ .. คุณไฟ!! อืออออออ อู๋ววววววว์”
เสียวซ่าน .. จนต้องยกนิ้วมือตนเองมาดูดจนเสียงดังจ๊วบพอกับที่เขากำลังดูดดื่มหล่อนอยู่เบื้องล่างและรับรู้ถึงความรู้สึกที่ปลายจมูกโด่งๆ นั่นมันไปสะกิดถูกติ่งน้อยอันอ่อนไหวไวต่อความรู้สึก มันถูไถไปมาซะจนมิรินดาทนนอนนิ่งอยู่ไม่ไหว ต้องขยับ..ส่ายสะโพกเพื่อติดตามเขาไปให้ได้ในทุกที่
"อู้ยววววว์ สวรรค์ช่วย … มันเสียวค่ะ มันเซี้ยยยยว์"
ครางเสียงดังได้อย่างไม่ต้องอาย มือน้อยๆ กอบขยุ้มผมกดหน้าเขาให้ชิดแน่น โมโหที่เขาไม่ยอมรับฟัง แถมยังตั้งหน้าตั้งตาเซาะหาดูดดื่มตรงส่วนนั้นจนมันเกินเสียงดังไปใหญ่
ร่างสมส่วนสวยเสลาขาวนวลแอ่นสะโพกสูง เพื่อให้แนบชิดสนิทใบหน้าเข้มได้แนบแน่นยิ่งขึ้น
“อื้อออออ … โอ้ยยยยยย คุณไฟขา .. มิริน .. มิรินจะไม่ไหวแล้วนะ!!"
อะแฮ่ม!! .. ชะตากรรมหวานหวามของคู่รักคู่นี้ของเราจะเป็นอย่างไร..โปรดติดตามเรื่องราวร้อนๆ เหล่านี้ได้ที่ฉบับเต็มนร้าคร้า~*
ขอฝากติดตามผลงานทั้งหมดนี่ได้ที่ fanpage “แมงมุมใต้เตียง” นะคะhttps://romance-niyay-zap.blogspot.com/
