“คุณกำลังไปตามทางของผม สาวน้อย”
รถที่มีล้อชุบโครเมียมเงาวาวที่ยังคงเห็นได้ชัดแม้ในยามค่ำ และฝนกำลังตก บนถนนที่เปลี่ยว
ฝนยังคงตกหนักและเร็ว เธอรู้สึกถึงสายตาของเขาที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ โดยสังเกตว่าเสื้อเปียกเกาะอยู่บนหน้าอกของเธอเต็มๆ และความเย็นก็ทำให้ปลายยอดของมันชูชันอย่างเด่นชัดขึ้น เธอหวังว่าเขาจะหยุดมองเธอแบบนั้น เพราะมันทำให้เธอรู้สึกตัวสั่นยิ่งกว่าความเหน็บหนาวของสายฝน
“ถ้านรกส่งคุณมา ก็ไสหัวคุณไปได้เลย” เธอทักเขาดัวยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
“คุณโง่มาก โง่มากๆ หมูหวาน” เขาดูเหมือนคนหัวเสียอย่างยิ่ง
“คุณคิดว่ามันตลกหรือไง?” เจ้าของชื่อเสียดสีด้วยน้ำเสียงที่เขาชอบใช้กับเธอ
“แต่ผมเห็นว่าคุณกำลังไปทางเดียวกับผม” คราวนี้เขาพูดอย่างเกียจคร้าน “ขึ้นมาสิ อิงอลินญา นรเรศศิรินทร์”
ถ้าไม่ใช่เพราะความเหน็บหนาวจนมันจะฆ่าเธอตาย เธอจะไม่ขึ้น!
เขายื่นเสื้อคลุมที่อุ่นและแห้งให้เธอ
“คุณควรจะถอดชุดที่เปียกออก ก่อนที่คุณจะฆ่าผ้าแห้งผืนเดียวที่มีให้คุณ” เขาเตือน
“ฉันเปลื้องผ้าไม่ได้” เธอกล่าว “ไม่มีอะไรอยู่ใต้ชุด”
“หมูหวานที่น่าสงสาร” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยที่เธอเกลียด “คุณทิ้งกางเกงในไว้ในงานปาร์ตี้นั้นเหรอ?”
"ไม่ ฉันไม่ได้ใส่สวมมันมาจากบ้านเลย” เธอหน้าแดง
"อยากเซ็กซี่?"
"ใช่" คำตอบเต็มไปด้วยความดื้อดึง
“คุณนึกว่าผมไม่รู้หรือ คุณมักจะทำอย่างนั้น อิงอลินญา นรเรศศิรินทร์” เสือ อัครเรศทวีวัฒน์พูดเสียงเอื่อยๆ
“ทำไมคุณถึงชอบเรียกฉันด้วยชื่อเต็มของฉัน” เธอเลี่ยงประเด็นเพราะคิดแล้วว่าเรื่องกวนประสาทเธอสู้เขาไม่ได้
“เพราะมันเป็นชื่อที่มีเสน่ห์ ผมชอบมัน”
... และท้ายที่สุดก็ ...
｡.:*･❀ ขอรับประกันความเผ็ดส์ เด็ดส์ แซบส์ซ่าน..อ่านหงายเช่นเคยจ้าาาา ❀.｡.*･
นิยายใต้หมอน on youtube & facebook & google
อ่านนิยาย บน Android & iPhone
เล่มอื่นๆ ในซีรีส์
